Ankebut suresi 45. ayet: “Kitaptan sana vahyedilenleri oku, namazı özenle kıl. Kuşkusuz namaz hayâsızlıktan ve kötülükten meneder. Allah’ı anmak her şeyden önemlidir. Allah yaptıklarınızı bilir”

Namaz kılmanın kötülükten men etmesi gerçekten hem İslâm dininin hem Kur’anın bir mucizesidir. Bu herkes tarafından aynı açıklıkta görülebilecek fark edilebilecek bir mucize olmasa da bundan bahsedilmemesini gerektirmez. Zira namazdan payı olana bu durum, payı olduğu nispette, açıktır. Şöyle ki: İnsanın yaratılışı itibarıyla nefsi daima kötülüğü emreder. Bu kötülüklerden kötü istek ve arzulardan böylece günahlardan insanın kurtulması adeta imkansızdır. Bundan kurtulmanın tek yolu namazdır. Ne zikir ne tesbih ne sohbet ne kitap ne tefekkür hiç birisi bu kötülüklerden insanı alıkoyamaz iken namaz bu etkiyi gösteriyor. Bu elbette açıkça ispatlanabilecek birşey değilse de kendi nefsinde bunu tecrübe edenler bakımından gerçekten çok hayret verici bir husustur.

Namaz kılmazken namaza başlayanlar (namazın hakkını vermeye dikkat edenler kastediliyor) namazları tamam oldukları oranda artık kötülük işleyemedikleri isteseler de görünmez bir duvarına adeta onları engellediği yüz milyonlarca müslümanın defalarca kendi nefislerinde şahitlik ettikleri bir hakikattir. Zaten kötülüklerden vazgeçmek çok çok zordur. Ancak namaz ipiyle kendisini bağlayınca kişi kendisini o oranda o kötülüklerden kurtarmış oluyor. Keza namazı bırakanların tekrar eski kötü alışkanlıklarına hızla geri döndükleri de görülmekte ve yaşanarak tecrübe edilmektedir.

Ayetin meydan okurcasına namaz kötülükten alıkoyar dediği halde namaz kılanlar bunu başaramasalardı veya diğer herhangi bir ibadet veya eylem seviyesinde bu olsaydı Kur’an’ın bu bildirisi havada kalırdı, çok soyut olurdu halbuki ciddi namaz kılan kimselerle konuşulduğunda belki ittifakla bunu iliklerine kadar hissettiklerini söyleyeceklerdir. Gerçekten namaz kılmak insanı hiçbir şeyin başaramadığı gibi kötülükten fuhşiyattan alıkoymaktadır.